Źródła mineralne na pograniczu wsi Posada Górna i Deszno odkryto 1876. Nieoficjalne otwarcie uzdrowiska miało miejsce ok. 1880 z inicjatywy ówczesnych właścicieli Rymanowa Stanisława i Anny Potockich. W roku 1894 zakład uzdrowiskowy przeszedł na własność Jana hr. Potockiego, syna Stanisława, który zarządzał nim do 1937, po nim zarząd nad uzdrowiskiem przejął Ignacy hr. Potocki. W latach 1900-1914 do wybuchu I wojny światowej uzdrowisko było ważnym ośrodkom zdrojowym w Monarchii Austro-Węgierskiej. W 1915 r. wojska carskie doprowadziły do dewastacji obiektów zdrojowych. Po wojnie zakład zdrojowy odbudował syn założyciela Jan hr. Potocki. Ponowne uruchomienie uzdrowiska nastąpiło w 1926 r. II wojna światowa doprowadziła założenie do ponownej ruiny, w 1944 spłonął m.in. „Dom Zdrojowy”. W okresie powojennym Rymanów-Zdrój stał się ponownie ważnym ośrodkiem uzdrowiskowym. Ze starej drewnianej zabudowy uzdrowiskowej zachowane wille: „Pod Matką Boską” 1885, „Opatrzność” 1881, „Gołąbek” 1882, „Zofia” 1882, „Pogoń” 1891, „Leliwa” 1897, „Zaosie” 1912 wzniesiona przez Kalmana Besea z Ustrzyk. Wszystkie drewniane, konstrukcji zrębowej, najczęściej dwukondygnacyjne, z dwutraktowym układem wnętrza, elewacje zewnętrzne szalowane deskami, z ryzalitami i galeryjkami.
