Muzeum zorganizowane na terenie dawnej kopalni ropy naftowej założonej przez Ignacego Łukasiewicza w r. 1854. Na ok. 20 ha obszaru rozlokowano bogata ekspozycję górnictwa naftowego, gazownictwa i przemysłu rafineryjnego. Znajdują się tu autentyczne obiekty, dokumentujące początki przemysłu naftowego na świecie. W centrum założenia obelisk, wzniesiony przez I. Łukasiewicza, upamiętniający założenie w r. 1854 kopalni „oleju skalnego”. Wśród najstarszych urządzeń kopalni uwagę zwracają dwa czynne szybiki (tzw. kopanki) „Franek” i „Janina” oraz kilka szybów naftowych z pierwszych lat rozwoju kopalni (1854-1880). Ponadto 8 drewnianych budynków z 2 poł. XIX w., w których mieściły się warsztaty mechaniczne, magazyny, pomieszczenia administracyjne i mieszkalne, czynne otwory wiertnicze z l. 90-tych XIX w., stare systemy ropociągów i zbiorniki do magazynowania ropy, wiertnice z masztami i wieżami do głębokiego wiercenia obrotowego, wiertnice przewoźne z masztami do wiercenia udarowego, różnorodne typy urządzeń wyciągowych do operacji technicznych w otworach ropnych. W odrestaurowanym budynku administracyjnym, zbudowanym przez I. Łukasiewicza, prezentowane są: meble i pamiątki związane z Łukasiewiczem, mapy, zbiory geologiczne, plan kopalni „Bóbrka” z 1879 roku, modele, fotografie i rysunki obrazujące rozwój techniki wiertniczej i eksploatacyjnej, kolekcja lamp naftowych oraz modele i fotografie dawnych rafinerii nafty.