Urodzony 27 czerwca 1959 w Jaworznie. Dzieciństwo spędził w Wołowicach nad Wisłą w powiecie krakowskim. Tam również w latach 1966–1974 uczęszczał do szkoły podstawowej (obecnie im. Jana Pawła II). W latach 1974–1978 był uczniem Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Skawinie. W 1978–1983 studiował filologię rosyjską w Instytucie Filologii Wschodniosłowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Promotorem jego pracy magisterskiej – pt. „Aleksander Sołżenicyn: pisarz i myśliciel wobec tradycji słowianofilstwa rosyjskiego”, obronionej w czerwcu 1983 roku – był wielki filolog i slawista profesor Ryszard Łużny (1927-1998). Obrona miała miejsce w schyłkowym stanie wojennym, a praca dotyczyła twórczości pisarza zakazanego oficjalnie w całym bloku komunistycznym. W 1992 roku opublikował pracę doktorską o filozofii ekumenicznej Włodzimierza Sołowjowa („Włodzimierz Sołowjow wobec historii”). Za książkę habilitacyjną „Od Czaadajewa do Bierdiajewa. Spór o Boga i człowieka w myśli rosyjskiej 1832–1922” otrzymał w 1999 roku nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (praca została nominowana do finałowej grupy dziesięciu publikacji prestiżowej Nagrody im. Jana Długosza). Tytuł profesora otrzymał w 2002 po opublikowaniu książki „Większa Europa. Papież wobec Rosji i Ukrainy”, która także znalazła się w dziesiątce prac nominowanych do Nagrody Długosza (2002). Jako że rozprawa wpisywała się ściśle w papieską wizję ekumeniczną „Europy dwóch płuc” (katolicyzmu i prawosławia), to książką – jeszcze w trakcie jej powstawania – zainteresował się sam Jan Paweł II. Autor zaś otrzymał dzięki temu – 29 lipca 2000 roku w Castel Gandolfo – niepowtarzalną okazję rozmowy z polskim Papieżem o Rosji i Ukrainie. W 2012 uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1981 żonaty z Leokadią Styrcz-Przebindą (absolwentka slawistyki na UJ, dr językoznawstwa). Ma dwoje dzieci: syna Igora (ur. 1981, absolwent filmoznawstwa na UJ) i córkę Anetę (ur. 1989, absolwentka socjologii na UJ).